Al na dertig seconden moest de thuisploeg van ex-De Rijp-trainer Peter van der Zwaan met tien spelers verder. De doorgebroken Nick Visser was in scoringspositie onderuit gehaald en arbiter Dop kon meteen de rode prent tevoorschijn toveren. Achteraf oordeelde trainer/coach Martin de Groot hetzelfde als menig meegereisde toeschouwer. Het was voor De Rijp voordeliger geweest als Nick al in zo’n vroeg stadium de Walvisvaarders op voorsprong had gezet. Nu volgde er een kat-en-muis-spel op de zware natuurgrasmat van Ilpendam waar de Rijpers geen raad mee wisten.
Ilpendam groef zich in met minimaal vijf tot zeven verdedigers voor het doel. Het spel breed houden met voorzetten van de flanken, zegt dan het tactiekenboek. Dat deed De Rijp dan ook met de opkomende wingbacks Brian Rijnbout (links) en Beau van Leeuwen (rechts). Maar Van der Zwaan had zijn sterspeler Mike Postma, normaliter een nummer 10, naar achteren gedirigeerd en die kopte alles weg. Ook over de grond kon De Rijp de juiste opening niet vinden.
Het had allemaal anders kunnen lopen als de ervaren Dop na een half uur spelen niet enorm blunderde. Rick Waal werd op de rand van het strafschopgebied, maar wel erbinnen, hard onderuit gehaald en verdiende zonder twijfel een penalty. Dop keek ernaar en deed of zijn neus bloedde. Toen Rick vroeg waarom hij de harde tackle niet bestrafte kreeg juist hij een gele kaart.
Een benutte strafschop had De Rijp over het dode punt heen geholpen. Maar aan de andere kant mochten de spelers zichzelf verwijten dat het scorebord lang op 0-0 bleef staan. De creativiteit ontbrak om de muur van Ilpendam te slechten. “Te veel spelers voetbalden voor zichzelf, wilden de beslissende pass geven en hadden geen oog voor elkaar”, meende De Groot achteraf. “We waren te ongeduldig. We hadden de bal moeten rondspelen en dan komt die ene kans vanzelf. Geen enkele laatste pass was er goed. We hadden hier moeten winnen. Het voetbalverstand ontbrak weer eens.”
Ilpendam creëerde nauwelijks kansen. Maar in de tweede helft schoot een zeldzame vrije trap door naar een vrijstaande speler voor het doel die pardoes kon inschieten: 1-0. De vreugde voor de thuisploeg was van korte duur. Nick kopte een verre inworp van Beau voor de voeten van Milko Laan die onder zijn lichaam door uithaalde. De Rijp had toen nog een half uur om de drie punten veilig te stellen. Maar Thom Rijser, die na en langdurige blessure nog wedstrijdritme mist, ging zwerven achter de vuurlinie terwijl Milko in het kielzog van de spitsen ook niet uit de verf kwam. Stijn Deitmers kon op links weinig afdwingen en kwam zelden in scoringspositie voor het doel. Aandoenlijk waren op zijn linkerflank de vijf dieptepasses die steeds met te veel snelheid werden gegeven waardoor de bal eenzaam over de achterlijn rolde.
Het speelde Ilpendam allemaal in de kaart en ploeg bleef met wat kunst- en vliegwerk overeind. Rick had misschien nog wel de beste kans, maar hij schoot onbesuisd met binnenkant voet van dichtbij over. Na het laatste fluitsignaal vierde Ilpendam het punt als een kampioenschap. De opluchting was groot, te meer daar de ploeg in de slotfase met negen man verder moest vanwege nóg een rode kaart, waarvan niemand iets begreep.
Eenmaal bij de kleedkamers smeet Nick uit frustratie met een deur, De Groot was eveneens furieus over het puntenverlies. Maar later, toen collega Van der Zwaan zich bij de staf van De Rijp voegde voor een praatje en een verslaggever hem om een reactie vroeg, kwam hij tot bedaren. “We zijn vandaag een punt dichter bij koploper Rood-Wit gekomen”, zei De Groot met veel ironie. “De achterstand op De Valken is nu door hun overwinning op Sint George (2-0, red.) zes verliespunten, maar die ploeg krijgen we over twee weken thuis. Dat wordt een belangrijke wedstrijd.” Hoewel de titel steeds meer uit het zicht raakt, blijft De Groot nog in het kampioenschap geloven. “Er zijn nog elf duels te gaan en iedereen verspeelt tegen elkaar punten.”
Erik Oudshoorn.
