Zaterdagochtend 24 september 8.15 uur. Ik kwam aan op de club om onze “man van de velden” Coen Stoop” te helpen met de velden uit te zetten. Het zou een drukke zaterdag worden dus er moesten 3 kwartveldjes en 1 halfveld neergezet worden. Terwijl ik het halve veld aan het neerzetten was dacht ik bij mezelf: “Hier gaat het vandaag gebeuren. Vandaag gaat mijn team het opnemen tegen een gelijkwaardige tegenstander en ik ben benieuwd waar onze trainingsarbeid ons brengen zal. Gaan we het verliezen op duelkracht? Gaan we winnen omdat we laten zien dat we een team zijn?”. Heerlijk om de ochtend met die gedachte te beginnen! Echter na een half uurtje velden neerzetten kon ik uiteindelijk maar aan één ding denken: “Respect voor onze vrijwilligers van de club!”.
Het was 11.00 uur en iedereen was op tijd in de kleedkamer. Tijd voor de bespreking, maar uiteraard eerst even tijd om te horen hoe de spelers erover dachten. Een snelle conclusie werd getrokken: “Wij zijn beter, want wij hebben meer doelpunten (21 tegen 18) gemaakt en minder doelpunten tegen (1 tegen 4). “ Toch heb ik de spelers er maar even op geattendeerd dat het gewoon nog 0-0 staat en dat ze flink aan de bak moesten.
Inmiddels is iedereen al zo ver dat de basisafspraken duidelijk zijn. Het enige wat ik en coach Bas nog hoeven te doen zijn de extra acties uit te leggen die wij door herhaling proberen aan te leren bij de spelers. Geweldig om die vooruitgang te zien.
Roem, aanvoerder van het team, nam zijn ploeggenoten mee naar het veld om te starten met de warming-up. Na wat loopwerk werd er nog een balletje getrapt en kon de wedstrijd beginnen.
Vanaf de eerste minuut kon iedereen merken dat dit een ander niveau was dan de weken ervoor. In de weken hiervoor zorgde wij ook voor zeer goed voetbal, maar legde wij het soms af tegen fellere tegenstanders. Maar in plaats van elke keer een duel te moeten aangaan werd er keurig gevoetbald over de zijkanten. Met een snelle Mats en Jytte kwam daar een hoop dreiging uit. Zij kwamen een paar keer goed door aan de zijkant en gaven de bal dan voor op Roy die vrijwel altijd klaar staat om de ballen erin te schieten. Verder was er controle door een zeer sterk spelende Darryl en Sep.
Achterin gaf Roem de aanwijzingen en ruimde Tsojong alles op. Met nog hulp van Dex stond daar een sterke “SV De Rijp muur”.
Het mooie van dit team is dat zodra er gewisseld wordt dat iedereen precies weet wat zijn of haar positie wordt en wat het team van hem of haar verwacht. Geweldig om te zien. Complimenten voor de trainers Bas , Thriza, ikzelf en uiteraard Denis Keetman die vandaag toeschouwer was maar daar ook 3 a 4 jaar met bloed, zweet en tranen mee bezig is geweest.
Dex kwam erin als verdediger en Tsojong werd als verdedigende middenvelder neergezet. De opdrachten waren simpel. Dex mocht niemand er langs laten en Tsojong moest de verdediging helpen en bij balbezit naar voren gaan om eventueel op doel te schieten. En zo gebeurde het…..Tsojong onderschepte de bal op het middenveld en schoot de bal onberispelijk achter de doelman van Oosthuizen. Alsof het zijn eerste Champions League goal was werd dit uitbundig gevierd door het hele team. 1-0 stond op het bord, maar we moesten alert blijven, want Oosthuizen heeft een goeie ploeg die hard kan schieten. Maar elke lange bal werd keurig onderschept door Roem, Dex en Tsojong.
Het balletje ging van links naar rechts. Even achteruit en weer door langs de zijkant. Sil was keurig aan het opbouwen. Ik heb één-tweetjes gezien, ik heb Darryl hard zien schieten (Dit keer niet bang dat ie iemand hard voor z’n hoofd zou schieten), ik heb Roy ballen zien aannemen en neerleggen voor een maatje, ik heb Mats acties zien maken, Ik heb Jytte en Sep zien jagen op de bal zodat wij hem weer terug hadden. Het hield niet op! Het was genieten aan de kant.
In de rust kwamen we in de kleedkamer en wat trainer Bas al zei: “Ik zie ze voor het eerst bezweten en rooie koppies in de rust.” En daar had hij zeker gelijk in. De afgelopen keren ging het te makkelijk.
De 2e helft begon en het spelbeeld bleef hetzelfde. Onder een uitstekende leiding van Roem worden de ballen onderschept, waardoor er kansen ontstonden voor De Rijp. Spits Roy die al een enkele keren werd gelanceerd door zijn teamgenoten kwam helaas wat snelheid te kort om die ballen af te maken. Echter nam hij één keer de bal uitstekend mee, wist hij de tegenstanders van zich af te houden en bij een 1 tegen 1 met de keeper wisten wij al wat dit zou opleveren: 2-0. En dat was even een heerlijk gevoel.
Oosthuizen probeerde nog een paar keer van afstand op doel te schieten. Hieruit belande de bal per ongeluk bij een SV De Rijp speler op de hand en kreeg Oosthuizen een penalty. Maar daar sta je dan: Als Oosthuizenspeler tegenover een keeper, met de naam Sil Braak, die nog maar 1 doelpunt tegen heeft gehad in de competitie. Dan wordt je wel een beetje zenuwachtig. En dat bleek ook, want die speler schoot hoog over.
Uiteindelijk was daar het fluitsignaal en er werd gejuicht alsof de JO11-2 van De Rijp al op de platte kar door het dorp kon.
Bij het nemen van de penalty’s heb ik gevraagd om alleen hun eigen teamgenoten aan te moedigen.
Dit gaat tegenwoordig als volgt:
“Muurtje bouwen!’ als Sil de ballen moet tegenhouden.
“Muurtje slopen!” als een speler de penalty gaat nemen.
Na de penalty’s nog even samengekomen in de kleedkamer. Even de vraag gesteld hoe dit nou voelde en we konden allemaal wel zeggen dat deze overwinningen leuker zijn dan de 10-0.
Om even een voorbeeld wat een geweldig team dit is: Ik had het verzoek aan iedereen om samen even naar het velden terug te gaan om alle pionnen om te ruimen. Ik zou de doelen wel even doen. Niemand protesteerde, ze gingen met z’n allen, als team!
Uiteindelijk was ik de doelen aan het opruimen en keek naar het veld. De “muur van SV De Rijp” was inmiddels weg. Ik denk dat Roem hem meegenomen heeft om hem volgende week weer samen met zijn teamgenoten neer te zetten als we de volgende tegenstander moeten verslaan.
Groetjes van een trotse trainer/coach
Jos
